SOYLU DİLENCİLER

Sevgiye açız çoğu zaman. Ama yine de hep beraber verdiğimiz savaşlar var. Zaten yaşam bu savaşlardan ibaret değil mi? Kimi zaman çok sevdiklerimiz terk eder. Peki sonra gözden akan yaşların, kalplerdeki telaşların, olur olmaz serzenişlerin, son bulan gülüşlerin hesabını kim verir ki? Gidenler yara açıp gidiyor evet ama kalanlar hiç acıtmıyor mu? Bir süre sonra biz kalanlardan gitmeyi seçiyoruz ve kalpler tekrar telaşa kapılıyor. En sonunda gidecek biri kalmıyor bile. Üzülüyor üzüyor, yara alıyor yara açıyoruz. Hayat işte böyle akıp gidiyor. Bu hayatta kazanacağımız en büyük zafer kendimizi kişiliğimizi koruyabilmemiz aslında. Gidenler çoktan gitti çünkü. İsimleri bile kalmadı geride. Biletsiz birer yolcu hepsi.  Seçimlerini yaptılar ve yol aldılar. Zaten hepimiz seçimler yapmıyor muyuz? Her zaman seçimlerimiz bize ışık oluyor ya da bizi karanlığa gömüyor. Gidenlere gönderdiklerime kızmıyorum artık. Onları bir hediye paketinde sunmuşum kendime. Ama şimdi neredeler ne yapıyorlar biliyor muyum? Ya da bilmek istiyor muyum? Çocukluğumun en masum yerlerinde birer anılar şimdi. O zamanlar gitmelerini istemezken biletini bile kesmeden gönderdiğim insanlar… bu da bir seçimdi. Ama iyi ki de göndermişim. Beni ben olmaktan alan insanlar… varlıkları beni esir eden sevilmeyi bilmeden sevdiğim o insanlar… başka yüzleri unutturan bu insanlar doyasıya “seviyorum” diyebilirler mi? Kanıyor işte tekrardan yaram. Yaralarımla büyüdüm şimdiye kadar. Kabuk bağlamalarına göz yumdum bir daha kanamayacakları umuduyla. Salıncakta sallandığım, söylediğim o şarkıları, çocuksu aşkları, çocuksu gülüşleri kenara bıraktım ben. Kirli sayfalarım yer vermiyor temizlerine. Ama yine de asil bir insanım ben. Ve siz soylu dilencilerim korkmayın. Nefreti yakınımda tutmuyorum ben. Bu ayakta duruşum size en büyük darbe bana ise en büyük mucize. Ve siz soylu dilenciler tek dileğim hüzün yüzünüze bulaştığında size merhaba diyebilmek. Unutmayın herkes soyluluğunuzu överken bu asil gerçeği yüzünüze vuran tek insandı...