VARLIĞA GİZLENMİŞ YOKLUK

Var mıyım yok muyum? Karşı kaldırımdan onlarca hayat geliyor bana doğru. Devamı olmayan eylemlerin sonuna doğru yürüyorum bense. Kocaman alışveriş merkezinde annesini kaybetmiş bir çocuk, bindiği otobüste unutulmuş bir çanta, koltukların arkasına fırlatılmış bir oyuncak mıyım yoksa? Kimse varlığımın farkında değil. Çalan hiçbir şarkıda kendimi bulamıyor, izlediğim hiçbir filmin başrol oyuncusu olamıyor, okuduğum hiçbir kitabın kahramanıyla adlandıramıyorum kendimi. Sanki saatler benim dünyamın dışında ilerliyor.  Kendimle imzaladığım barış anlaşmasını yırttım artık. Kendimi bulduğum rüya kahramanımı öldürdüm ve sonsuzluğa gömdüm. Karşımda onlarca hayat son buluyor ve onlarcasının temeli atılıyor. Bense olanlardan koşar adım uzaklaşıyorum. Gündüzleri uyuyor geceleri ise duyduğum seslerle kavga ediyorum. Ne yaşıyorum bilmiyorum ama kimsenin acısına üzülemiyor yada onlarla gülemiyorum. Sadece boş sokakların karanlık odalarım nefesini duyarak varlığımı devam ettiriyorum. Tüm acımı başka insanlara yükleyip kurtulmak istesem de başaramadım. Çünkü ya onları öldürdüm ya da hiç var olamayıp sonsuzlukta yok oldum….